Agnieszka
Bogusławska

Stosunek łączący adwokata z klientem musi opierać się na zaufaniu. Jest to istotne, bowiem zatajanie przed adwokatem istotnych okoliczności dla sprawy albo podawania informacji nieprawdziwych, może skutkować obraniem przez adwokata niewłaściwej taktyki procesowej. 

Zgodnie z § 19 Kodeksu Etyki Adwokackiej adwokat ma obowiązek „zachować w tajemnicy oraz zabezpieczyć przed ujawnieniem lub niepożądanym wykorzystaniem wszystko, o czym dowiedział się w związku z wykonywaniem obowiązków zawodowych”. Podobnie stanowi art. 6 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze z dnia 26 maja 1982r. Tak więc adwokata obowiązuje tajemnica zawodowa, która obejmuje wszystkie informacje, które uzyskał on od klienta w związku ze świadczeniem na jego rzecz pomocy prawnej.

Nie można mieć zaufania do adwokata bez zapewnienia tajemnicy zawodowej, dlatego jej przestrzeganie jest dla adwokata bezwarunkowym priorytetem, a okres zachowania tajemnicy nie jest ograniczony czasowo.

 Adwokata nie można zwolnić od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej co do faktów, o których dowiedział się udzielając pomocy prawnej lub prowadząc sprawę”.Nieliczne wyjątki od powyższej zasady wprowadzają przepisy innych ustaw. 

Co istotne wyjątki te nie dotyczą tajemnicy obrończej, która jest szczególną odmianą tajemnicy adwokackiej.  W sytuacji, w której adwokat pełni bądź pełnił funkcję obrońcy danego podejrzanego czy oskarżonego, lub gdy nie jest on ani nie był jego obrońcą, jednakże udzielił mu porady prawnej, gdy ów podejrzany/oskarżony został zatrzymany przez organy ścigania, wówczas taki adwokat nie może zostać przesłuchany w charakterze świadka co do faktów, o których dowiedział się udzielając temu podejrzanemu/oskarżonemu porady prawnej lub prowadząc jego sprawę (tak stanowi art. 178 pkt 1) Kodeksu postępowania karnego). Zasada ta ma charakter absolutny – żaden sąd ani żaden organ państwowy nie jest władny zwolnić adwokata z tajemnicy obrończej.